CD-RECENSIE
Dimami – Back and Forth
bezetting: Miguel Boelens altsaxofoon; Dion Nijland contrabas; Makki van Engelen slagwerk. Speciale gasten Mete Erker tenorsaxofoon; Anton Goudsmit gitaar; Joost Buis trombone
opgenomen: diverse locaties in 2001, 2004, 2006, 2011 en 2013
uitgebracht: 2014
label: VPRO
aantal stukken: 8
tijdsduur: 46.13
website: www.dimami.nl
door: Rinus van der Heijden
Deze nieuwe cd van Dimami heeft als ondertitel ’15 jaar avontuurlijke muziek’. Het is de vijfde cd van het trio, met ditmaal opnamen uit eerdere jaren. De acht stukken vormen een aardige doorsnee van wat Dimami muzikaal in zijn mars heeft en laat tevens horen hoe het drietal zich in de drie lustrums van zijn bestaan heeft ontwikkeld.
De drie leden van Dimami ontmoetten elkaar in 1998 in Nijmegen en waren het meteen over één zaak eens: het traditionele saxofoontrio van een eigen visie voorzien. Dat legden de drie vast op vier cd’s, stuk voor stuk belangrijke documenten in de geschiedenis en ontwikkeling van de Nederlandse geïmproviseerde muziek.
Dimami ziet kans de traditie van de Afro-Amerikaanse muziek in een eigen concept te vangen. En daarbij buiten de grenzen te treden van wat ooit de basis van jazzmuziek vormde. Want aan invloeden heeft Dimami geen hekel, dat mag blijken uit de citaten die aan andere muziekstijlen worden ontleend: pop, wereldmuziek, funk, eigentijdse gecomponeerde muziek en geïmproviseerde muziek, vooral geïmproviseerde muziek. Terwijl je uit die laatste vorm natuurlijk niet kunt putten, want die moet je zelf maken.
De ene keer klinkt Dimami harmonieus, met uiterste efficiëntie in notengebruik. Harmonie draagt de melodie zou je zeggen. Maar Dimami’s palet is oneindig: de vrije- en collectieve improvisaties dienen met een hoofdletter te worden geschreven. Ze zijn een lust voor het oor, omdat de bespelers hun instrumenten als tandwielen in elkaar laten grijpen. Pure opwinding is het resultaat!
Dimami (afkorting van de voornamen Dion, Makki en Miguel) heeft in de vijftien jaar van zijn bestaan meegelift op de muzikale ontwikkelingen van die periode. Gemakshalve zou je kunnen zeggen dat de muziek daardoor rijper is geworden. Dat is maar ten dele waar: de muziek van Dimami heeft het trio naar een alsmaar hoger reikend plan gebracht, omdat Dion Nijland, Makki van Engelen en Miguel Boelens reuze-instrumentalisten zijn geworden. Die in elk geval binnen het samenwerkingsverband dat Dimami heet, hun gelijke niet kennen.
En dat alleen al is een prestatie van jewelste. Heel wat groepen hebben binnen het tijdsbestek van hun bestaan sleet gekend, door routine en/of gemakzucht – het zal allemaal wel. Dimami is nog even fris als vijftien jaar geleden. Garantie voor nog veel meer nieuwe muziek gedurende de vijftien kómende jaren.